Nowe badania dotyczące przeobrażenia obszaru Sahary, z bujnego, zielonego obszaru istniejącego około 10 000 lat temu do pustyni, wykazują, że ludzie mogli przyczyniać się do jego pustynnienia.

Sahara jest tematem wielu badań naukowych dotyczących klimatu i ekologii.

Ostanie badania przeprowadzone przez Davida Wrighta z Uniwersytetu Narodowego w Seulu wychodzą naprzeciw tym które głoszą, że pustynnienie Sahary wynika ze zmiany orbity Ziemi lub z naturalnych zmian w roślinności. Wright wychodził z założenia, że to ludzie mogli doprowadzić do przekształceń w krajobrazie północnej Afryki.

W celu zbadania tej hipotezy Wright przeanalizował znaleziska archeologiczne dotyczące pojawienia się pasterstwa na obszarze Sahary i porównał je do danych przedstawiających rozprzestrzenianie się zarośli, będących wskaźnikiem zmian w warunkach pustynnych.

Okazało się, że rzeczywiście około 8 000 lat temu w obszarze Nilu zaczęły pojawiać się i rozprzestrzeniać na zachód społeczności pasterskie, a wraz z nimi w większym stopniu pojawiały się zarośla.

Rosnące uzależnienie od rolnictwa miało poważny wpływ na ekosystem regionu. W miarę usuwania roślinności i wprowadzania zwierząt gospodarskich zwiększało się albedo, to natomiast miało wpływ na zmniejszenie intensywności monsunów. Słabsze monsuny powodowały coraz większe pustynnienie i utratę roślinności. Taki schemat rozprzestrzenił się na całą współczesną Saharę.

Konsekwencje działalności ludzkiej sprzed kilku tysięcy lat nadal są widoczne gołym okiem. Około 15% populacji ludzi żyje na obszarach pustynnych. Wright podkreśla, że wpływ zmian ekologicznych systemów ma bezpośredni wpływ na to czy ludzie będą mogli przetrwać na obszarach pustynnych.

Źródło: sciencedaily.com

Redaktor: Magdalena Paczesna

« powrót

Meteopedia

La Niña –

sytuacja w tropikalnym Pacyfiku z wiatrami pasatowymi silniejszymi niż średnia. Wiatry pasatowe mają składową wiatru wiejącą ze wschodu i spiętrzają ocean (o około 60 cm) w zachodnim Pacyfiku, transportują także wilgotność. Temperatura oceanu w zachodniej części Pacyfiku jest stosunkowo wysoka co powoduje burze i powstawanie cyklonów tropikalnych.

Konsekwencją ruchu wód oceanicznych oraz pasatów są bardziej obfite deszcze monsunowe w Indiach oraz intensywniejsze niż zazwyczaj opady w Australii, Indonezji oraz Afryce południowo-zachodniej. Poprzez zepchnięcie polarnego prądu strumieniowego znad Kanady nad obszar Stanów Zjednoczonych przyczynia się do ochłodzenia zim w tym rejonie.

W latach występowania La Niña, słabnie również podzwrotnikowy prąd wiejący nad Zatoką Meksykańską, umożliwiając huraganom znad Oceanu Atlantyckiego przesuwanie się na zachód.

czytaj więcej »

Na skróty