Dzięki rozmaitym formom przekazu informacji widok zaćmienia z punku Ziemi raczej znamy, obserwujemy je sami, jeśli jest nad naszymi głowami, bądź oglądamy w telewizji lub internecie. Zjawisko kilkuminutowe, a czekać trzeba nie raz kilkadziesiąt lat. Efekt przeżycia takowego jest zapewne osobliwym uczuciem, robi się chłodno, a światło Słońca zdaje się być dziwnie odległe, jakbyśmy byli na innej planecie.

Zjawisko zaćmienia jest też widziane z kosmosu, świetnie pokazują to satelity geostacjonarne, które wiszą nad danym punktem całą dobę, obserwując go w wielu pasmach promieniowania elektromagnetycznego. Meteorolodzy i co ważne modele numeryczne używają tych pasm, by zajrzeć w masę powietrza, co tam w niej jest, czy jest ciepła, czy nie, ile zawiera pary wodnej, w jakim kierunku następuje jej adwekcja. Przeciętnie jednak używamy pasma 0,5-0,9 mikrona w którym widzi ludzkie oko i okna atmosferycznego 10,8 mikrona, czyli podczerwieni, przez co widzimy ruch zachmurzenia także w nocy.



Zaćmienie Słońca 20 marca było o tyle ciekawe że przechodziło nad północną , zachodnią, środkową i północno wschodnią Europą, w godzinach kiedy było już wysoko nad horyzontem. Po za tym mieliśmy jedne z najlepszych warunków pogodowych do obserwacji, niebo nad przeważającą częścią Polski było bezchmurne. W obrazach, które zarejestrował Meteosat zawieszony 35 800 kilometrów nad Ziemią (górna warstwa ziemskiej atmosfery termosfera znajdują się na wysokości około 58-500 km, natomiast już na wysokości 30 km człowiek musi mieć skafander. )widać wyraźnie nietypowy cień który szybko przemieszcza się z zachodu na wschód, odwrotnie niż pozorny ruch Słońca po niebie. Noc bowiem nadchodzi od wschodu i dzieje się to znacznie wolniej. Cień ten szybko ginie, natomiast około godziny 12.00 nie ma śladu po zjawisku, na które czekano w Europie północnej od 1999 roku.

Redaktor: Dawid Szymczak