Chmury specjalne

Obłoki iryzujące – zwane inaczej obłokami perłowymi lub polarnymi chmurami stratosferycznymi (PSC). Powstają w dolnej stratosferze, w temperaturze poniżej -80°C na wysokości od 15-30 km nad ziemią, głównie w szerokościach geograficznych wyższych niż 50°. Są mieszaniną kwasu azotowego i kryształków lodu.


Nocne obłoki świecące (NLC) – znane bardziej jako obłoki srebrzyste, są najwyższymi chmurami w ziemskiej atmosferze. Występują w mezosferze na wysokości ponad 80 km. Można je zobaczyć w letnią, bezchmurną noc, w pasie między 50 a 65° północnej i południowej szerokości geograficznej. Przypominają cienkie, mlecznobłękitne lub srebrzyste wysokie fale lub frędzle. Sposób ich powstawania nie do końca jest jeszcze jasny.


Chmura orograficzna – tworzy się w strumieniu powietrza przepływającym nad wzniesieniem lub górą, poniżej poziomu wierzchołka przeszkody, na jego poziomie czy powyżej. Chmura orograficzna jest zależna od rzeźby terenu, więc na ogół porusza się bardzo wolno, o ile w ogóle. Powstaje w wyniku napływu powietrza, które chcąc opłynąć szczyt ulega zagęszczeniu po stronie nawietrznej i rozrzedzeniu po stronie zawietrznej. Następuje wówczas spadek temperatury i kondensacja pary wodnej.
W przypadku pojedynczej góry, chmury orograficzne mają często kształt kołnierza lub czapy okrywającej wierzchołek, a także soczewki, formacje te są symetryczne.Przy silnym wietrze, chmury te mogą powstawać w pobliżu wierzchołka unosząc się w powietrzu po stronie zawietrznej góry, nazywane sztandarem albo dymieniem góry.

Fale Kelvina-Helmholtza – powstają na skutek zaburzenia granicy między ciepłym a chłodnym powietrzem, przez silny poziomy ruch, w wyniku czego warstwa wyższa porusza się szybciej niż dolna. Wywołuje to turbulencję, która sprawia, że fale powietrza przemieszczają się przed główną warstwą chmur Ci i Cs.