Howard Luke

Luke Howard urodził się 28 listopada 1772 w Londynie. Od najmłodszych lat fascynował się nauką, przyrodą, szczególnie pogodą i chmurami.
Jego zainteresowanie zjawiskami atmosferycznymi narosło między innymi pod wpływem niesamowitych obserwacji, jakie mógł prowadzić w 1783 roku. Otóż wówczas niebo nad północną półkulą zasnute było „Wielką Mgłą” spowodowaną potężnymi erupcjami wulkanicznymi na Islandii i w Japonii. Dodatkowo nieboskłon nad wschodnią częścią Europy przeszył meteor.
Pod koniec XVIII i na początku XIX wieku Howard zaczął się zastanawiać nad możliwością klasyfikacji chmur. Do tej pory bowiem meteorologowie wierzyli, iż z uwagi na wielopostaciowość i szybkość zmian form chmur, nie można ich w żaden sposób sklasyfikować. Wobec tego określano je na podstawie barwy (białe, szare, ciemne…) bądź kształtu (wieżyczkowate, zamkowe, kudłate…).
Howard stworzył swoją klasyfikację chmur w ciągu niecałego roku. Jednak podobną wprowadził we Francji Lamarck. On też jako pierwszy opublikować swoje dzieło. Niemniej obaj wzorowali się, podobnie jak to czyniło wielu naukowców z innych dziedzin wiedzy, na klasyfikacji form życia zaproponowanej przez Karola Linneusza.
Prawdopodobnie w grudniu 1802 roku przedłożył Towarzystwu Praktycznemu swoją klasyfikację chmur. Zawarł ją w dziele pt.: O modyfikacjach form chmur. Zaproponował wydzielenie trzech grup: chmur kłębiastych ( Cumulus), warstwowych ( Stratus) i pierzastych ( Cirrus). Jednocześnie chciał, aby chmury określane były w języku  łacińskim. Dodatkowo wyodrębnił typ Nimbus na określenie chmur deszczowych. Ponadto wprowadził kilka rodzajów mieszanych: Cumulo-stratus, Cirro-stratus i Cirro-cumulus.
Klasyfikacja Howarda bardzo szybko zyskała uznanie w świecie naukowców zarówno Wielkiej Brytanii jak i innych krajów. Stała się ona również inspiracją dla poetów.
W kolejnych latach meteorologowie uzupełniali i rozszerzali klasyfikację, szczególnie o gatunki.
Za swoje zasługi został Królewskie Towarzystwo zaprosiło go do swojego grona. W kolejnych latach opublikował pracę pt.: Teorie opadów, Klimat Londynu. Ta druga pozycja było pierwszym wywodem z dziedziny klimatologii miasta. Howard opisał przy tej okazji zjawisko „mgły miejskiej”, którą później nazwał smogiem. Poza tym zwrócił uwagę na to, że centrum miasta jest cieplejsze niż peryferia. Dziś znamy to zjawisko pod nazwą „miejskiej wyspy ciepła”. Howard uzasadnił to większą koncentracją gazów pochodzących ze spalania paliw.
Jako pierwszy opisał też wpływ faz księżyca na pogodę. W 1847 roku opublikowała pracę pt.: Barometrografia.
Rozumiał też naturę frontów atmosferycznych. Jednak ich koncepcja rozwijała się bardzo słabo do lat 20. XX wieku. Niemniej opisał zmiany zachmurzenia i opadów atmosferycznych w powiązaniu z procesem zastępowania ciepłej masy powietrza przez chłodną i odwrotnie.
Howard był zapalonym obserwatorem pogody. Wykorzystując jedynie wzrok, barometr i termometr przez 30 lat swojego dalszego życia prowadził skrupulatne badania, obserwacje, tworzył szczegółowe zapiski.
Dr John Day określił go mianem ojca chrzestnego chmur.
Luke Howard pierwszego dnia astronomicznej wiosny, 21 marca 1864 roku.