Meteopedia
Lista haseł
Adwekcja |
Aerologia |
Altimetr |
Aneroid |
Assmann Richard |
Atmosfera ziemska |
Barograf |
Barometr |
Bjerknes Vilhelm Friman Koren |
Chmury burzowe |
Chmury niskie |
Chmury specjalne |
Chmury średnie |
Chmury towarzyszÄ…ce |
Chmury wysokie |
Ciepły wycinek niżu |
de Bort Léon Teisserenc |
Deszcz |
Deszczomierz |
El Niño |
Front ciepły i chłodny |
Fronty atmosferyczne |
Gatunki chmur |
Geiger Rudolf |
Gradient |
Halny |
Howard Luke |
Indeks chwiejności Whaitinge′a K |
Inwersja temperatury |
Izobara |
Izobronta |
Izohieta |
Izohumida |
Izoterma |
Izotermia |
Kämtz Ludwig |
Kartka z kalendarza |
Klasyfikacja chmur |
Koma |
Komórki cyrkulacyjne |
Köppen Władimir Peter |
Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny |
Krater Gale |
La Niña – |
Masa powietrza arktycznego kontynentalnego |
Masa powietrza kontynentalnego |
Masa powietrza morskiego |
Masa powietrza polarnokontynentalnego |
Masa powietrza polarnomorskiego |
Masy Powietrza |
Meteorologiczna jesień |
Meteorologiczna wiosna |
Meteorologiczna zima |
Meteorologiczne lato |
Meteorologiczne pory roku |
Mgła adwekcyjna |
Mgła radiacyjna |
Miraż (fatamorgana) |
Mżawka |
Nefometr |
Nefoskop |
Odmiany chmur |
Okołowicz Wincenty |
Opad przelotny |
Osady |
Oscylacja południowa |
Pioruny |
Powstawanie chmur |
Radar meteorologiczny |
Regiony klimatyczne |
Skala Beauforta |
Skala Fujity |
Skala Torro |
Åšnieg |
Spękania ciosowe |
Strefy klimatyczne |
Szlaki niżów Van Bebbera |
Tęcza |
Temperatura odczuwalna |
Temperatura powietrza |
Temperatura punktu rosy |
Tetsuya Theodore "Ted" Fujita |
Tornado |
Tropopauza |
Troposfera |
Turbulencja w atmosferze ziemskiej |
Tylna część niżu |
Van Bebber Vilhelm Jakob |
Wiatr |
Wilgotność powietrza |
WMO - Åšwiatowa Organizacja Meteorologiczna |
Wskaźnik stresu cieplnego |
Wyż i Niż |
Zjawiska optyczne i fotometeory |
Zjawiska towarzyszÄ…ce |
Zorza polarna |
Meteopedia ›
Pierwszy system klasyfikacji chmur został zaproponowany ponad 200 lat temu (1802r.) przez francuskiego przyrodnika – Lamarcka. W trzeciej części Rocznika meteorologicznego opisał pięć postaci chmur: zamglone, masywne, poplamione, rozwiane i zgrupowane. Później dopisał jeszcze 7 kolejnych form chmurowych. Jednak jego klasyfikacja nie została przyjęta przez środowisko naukowe.
Również w roku 1802, Brytyjczyk Luke Howard przedstawił klasyfikację chmur. W jego systemie chmury określane były nazwami łacińskimi odnoszącymi się do ich kształtu:
a) stratus – szeroko rozciągające się, warstwa
b) cumulus – stos
c) cirrus – lok włosów.
Dodatkowo, na określenie chmur opadowych, stworzył określenie nimbus oznaczające ulewę.
Poszczególne nazwy łacińskie mogły się ze sobą łączyć precyzując postać chmury i jej zasadnicze cechy (cirrostratus, cirrocumulus) .
Niecałe 40 lat później, Ludwig Kämtz zmodyfikował nieco klasyfikację Howarda wprowadzając jeszcze jeden rodzaj chmur – stratocumulus.
Ostatnim, ważnym uzupełnieniem pracy Howarda były działania Ralpha Abercromby’ego i Hugona Hildebranda Hildebrandssona, którzy podzielili 10 podstawowych rodzajów chmur na 4 grupy. Jako kryterium wydzielenia zastosowali wysokość ich podstawy. Stąd chmury niskie (0 – 2 000 metrów), średnie (2 000 – 6 000 metrów), wysokie (ponad 6 000 metrów) oraz chmury rozwoju pionowego (Cumulonimbus, czasem również Cumulus, Nimbostratus). Podział ten funkcjonuje do dzisiaj w nomenklaturze Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO). W Polsce przyjmuje się, że chmury średnie występuje w przedziale 2 - 7 km, natomaist wysokie 5 - 13 km.
Aktualnie wyróżnia 10 rodzajów chmur. Poniżej podajemy ich nazwy polskie oraz łacińskie ze skrótami:
1. Pierzaste - Cirrus (Ci),
2. Kłębiasto-pierzaste - Cirrocumulus (Cc),
3. Warstwowo-pierzaste - Cirrostratus (Cs),
4. Średnie kłębiaste - Altocumulus (Ac),
5. Åšrednie warstwowe - Altostratus (As),
6. Warstwowo deszczowe - Nimbostratus (Ns),
7. Kłębiasto-warstwowe - Stratocumulus (Sc),
8. Niskie warstwowe - Stratus (St),
9. Kłębiaste - Cumulus (Cu),
10. Kłębiaste deszczowe - Cumulonimbus (Cb).
Również w roku 1802, Brytyjczyk Luke Howard przedstawił klasyfikację chmur. W jego systemie chmury określane były nazwami łacińskimi odnoszącymi się do ich kształtu:
a) stratus – szeroko rozciągające się, warstwa
b) cumulus – stos
c) cirrus – lok włosów.
Dodatkowo, na określenie chmur opadowych, stworzył określenie nimbus oznaczające ulewę.
Poszczególne nazwy łacińskie mogły się ze sobą łączyć precyzując postać chmury i jej zasadnicze cechy (cirrostratus, cirrocumulus) .
Niecałe 40 lat później, Ludwig Kämtz zmodyfikował nieco klasyfikację Howarda wprowadzając jeszcze jeden rodzaj chmur – stratocumulus.
Ostatnim, ważnym uzupełnieniem pracy Howarda były działania Ralpha Abercromby’ego i Hugona Hildebranda Hildebrandssona, którzy podzielili 10 podstawowych rodzajów chmur na 4 grupy. Jako kryterium wydzielenia zastosowali wysokość ich podstawy. Stąd chmury niskie (0 – 2 000 metrów), średnie (2 000 – 6 000 metrów), wysokie (ponad 6 000 metrów) oraz chmury rozwoju pionowego (Cumulonimbus, czasem również Cumulus, Nimbostratus). Podział ten funkcjonuje do dzisiaj w nomenklaturze Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO). W Polsce przyjmuje się, że chmury średnie występuje w przedziale 2 - 7 km, natomaist wysokie 5 - 13 km.
Aktualnie wyróżnia 10 rodzajów chmur. Poniżej podajemy ich nazwy polskie oraz łacińskie ze skrótami:
1. Pierzaste - Cirrus (Ci),
2. Kłębiasto-pierzaste - Cirrocumulus (Cc),
3. Warstwowo-pierzaste - Cirrostratus (Cs),
4. Średnie kłębiaste - Altocumulus (Ac),
5. Åšrednie warstwowe - Altostratus (As),
6. Warstwowo deszczowe - Nimbostratus (Ns),
7. Kłębiasto-warstwowe - Stratocumulus (Sc),
8. Niskie warstwowe - Stratus (St),
9. Kłębiaste - Cumulus (Cu),
10. Kłębiaste deszczowe - Cumulonimbus (Cb).
Aura Centrum sp. z o. o. 1998 – 2015. Wszelkie prawa zastrzeżone | Polityka prywatności