Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. X
Meteopedia
Lista haseł

Adwekcja

Aerologia

Altimetr

Aneroid

Assmann Richard

Atmosfera ziemska

Barograf

Barometr

Bjerknes Vilhelm Friman Koren

Chmury burzowe

Chmury niskie

Chmury specjalne

Chmury średnie

Chmury towarzyszÄ…ce

Chmury wysokie

Ciepły wycinek niżu

de Bort Léon Teisserenc

Deszcz

Deszczomierz

El Niño

Front ciepły i chłodny

Fronty atmosferyczne

Gatunki chmur

Geiger Rudolf

Gradient

Halny

Howard Luke

Indeks chwiejności Whaitinge′a K

Inwersja temperatury

Izobara

Izobronta

Izohieta

Izohumida

Izoterma

Izotermia

Kämtz Ludwig

Kartka z kalendarza

Klasyfikacja chmur

Koma

Komórki cyrkulacyjne

Köppen Władimir Peter

Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny

Krater Gale

La Niña –

Masa powietrza arktycznego kontynentalnego

Masa powietrza kontynentalnego

Masa powietrza morskiego

Masa powietrza polarnokontynentalnego

Masa powietrza polarnomorskiego

Masy Powietrza

Meteorologiczna jesień

Meteorologiczna wiosna

Meteorologiczna zima

Meteorologiczne lato

Meteorologiczne pory roku

Mgła adwekcyjna

Mgła radiacyjna

Miraż (fatamorgana)

Mżawka

Nefometr

Nefoskop

Odmiany chmur

Okołowicz Wincenty

Opad przelotny

Osady

Oscylacja południowa

Pioruny

Powstawanie chmur

Radar meteorologiczny

Regiony klimatyczne

Skala Beauforta

Skala Fujity

Skala Torro

Åšnieg

Spękania ciosowe

Strefy klimatyczne

Szlaki niżów Van Bebbera

Tęcza

Temperatura odczuwalna

Temperatura powietrza

Temperatura punktu rosy

Tetsuya Theodore "Ted" Fujita

Tornado

Tropopauza

Troposfera

Turbulencja w atmosferze ziemskiej

Tylna część niżu

Van Bebber Vilhelm Jakob

Wiatr

Wilgotność powietrza

WMO - Åšwiatowa Organizacja Meteorologiczna

Wskaźnik stresu cieplnego

Wyż i Niż

Zjawiska optyczne i fotometeory

Zjawiska towarzyszÄ…ce

Zorza polarna

Meteopedia ›

Pierwszy system klasyfikacji chmur został zaproponowany ponad 200 lat temu (1802r.) przez francuskiego przyrodnika – Lamarcka. W trzeciej części Rocznika meteorologicznego opisał pięć postaci chmur: zamglone, masywne, poplamione, rozwiane i zgrupowane. Później dopisał jeszcze 7 kolejnych form chmurowych. Jednak jego klasyfikacja nie została przyjęta przez środowisko naukowe.
Również w roku 1802, Brytyjczyk Luke Howard przedstawił klasyfikację chmur. W jego systemie chmury określane były nazwami łacińskimi odnoszącymi się do ich kształtu:
a) stratus – szeroko rozciągające się, warstwa
b) cumulus – stos
c) cirrus – lok włosów.
Dodatkowo, na określenie chmur opadowych, stworzył określenie nimbus oznaczające ulewę.
Poszczególne nazwy łacińskie mogły się ze sobą łączyć precyzując postać chmury i jej zasadnicze cechy (cirrostratus, cirrocumulus) .
Niecałe 40 lat później, Ludwig Kämtz zmodyfikował nieco klasyfikację Howarda wprowadzając jeszcze jeden rodzaj chmur – stratocumulus.
Ostatnim, ważnym uzupełnieniem pracy Howarda były działania Ralpha Abercromby’ego i Hugona Hildebranda Hildebrandssona, którzy podzielili 10 podstawowych rodzajów chmur na 4 grupy. Jako kryterium wydzielenia zastosowali wysokość ich podstawy. Stąd chmury niskie (0 – 2 000 metrów), średnie (2 000 – 6 000 metrów), wysokie (ponad 6 000 metrów) oraz chmury rozwoju pionowego (Cumulonimbus, czasem również Cumulus, Nimbostratus). Podział ten funkcjonuje do dzisiaj w nomenklaturze Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO). W Polsce przyjmuje się, że chmury średnie występuje w przedziale 2 - 7 km, natomaist wysokie 5 - 13 km.
Aktualnie wyróżnia 10 rodzajów chmur. Poniżej podajemy ich nazwy polskie oraz łacińskie ze skrótami:

1. Pierzaste - Cirrus (Ci),
2. Kłębiasto-pierzaste - Cirrocumulus (Cc),
3. Warstwowo-pierzaste - Cirrostratus (Cs),
4. Średnie kłębiaste - Altocumulus (Ac),
5. Åšrednie warstwowe - Altostratus (As),
6. Warstwowo deszczowe - Nimbostratus (Ns),
7. Kłębiasto-warstwowe - Stratocumulus (Sc),
8. Niskie warstwowe - Stratus (St),
9. Kłębiaste - Cumulus (Cu),
10. Kłębiaste deszczowe - Cumulonimbus (Cb).

Meteopedia
Anomalie pogodowe powodowane przez ocieplenie wód powierzchniowych na tropikalnych obszarach Pacyfiku. Konsekwencje tego są jednak odczuwalne na całym globie. Zwykle oznacza to susze w Australii, Indonezji, na Filipinach, w północno-wschodniej Brazylii, Afryce i południowo-wschodniej części Azji.