Meteopedia
Lista haseł
Adwekcja |
Aerologia |
Altimetr |
Aneroid |
Assmann Richard |
Atmosfera ziemska |
Barograf |
Barometr |
Bjerknes Vilhelm Friman Koren |
Chmury burzowe |
Chmury niskie |
Chmury specjalne |
Chmury średnie |
Chmury towarzyszÄ…ce |
Chmury wysokie |
Ciepły wycinek niżu |
de Bort Léon Teisserenc |
Deszcz |
Deszczomierz |
El Niño |
Front ciepły i chłodny |
Fronty atmosferyczne |
Gatunki chmur |
Geiger Rudolf |
Gradient |
Halny |
Howard Luke |
Indeks chwiejności Whaitinge′a K |
Inwersja temperatury |
Izobara |
Izobronta |
Izohieta |
Izohumida |
Izoterma |
Izotermia |
Kämtz Ludwig |
Kartka z kalendarza |
Klasyfikacja chmur |
Koma |
Komórki cyrkulacyjne |
Köppen Władimir Peter |
Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny |
Krater Gale |
La Niña – |
Masa powietrza arktycznego kontynentalnego |
Masa powietrza kontynentalnego |
Masa powietrza morskiego |
Masa powietrza polarnokontynentalnego |
Masa powietrza polarnomorskiego |
Masy Powietrza |
Meteorologiczna jesień |
Meteorologiczna wiosna |
Meteorologiczna zima |
Meteorologiczne lato |
Meteorologiczne pory roku |
Mgła adwekcyjna |
Mgła radiacyjna |
Miraż (fatamorgana) |
Mżawka |
Nefometr |
Nefoskop |
Odmiany chmur |
Okołowicz Wincenty |
Opad przelotny |
Osady |
Oscylacja południowa |
Pioruny |
Powstawanie chmur |
Radar meteorologiczny |
Regiony klimatyczne |
Skala Beauforta |
Skala Fujity |
Skala Torro |
Åšnieg |
Spękania ciosowe |
Strefy klimatyczne |
Szlaki niżów Van Bebbera |
Tęcza |
Temperatura odczuwalna |
Temperatura powietrza |
Temperatura punktu rosy |
Tetsuya Theodore "Ted" Fujita |
Tornado |
Tropopauza |
Troposfera |
Turbulencja w atmosferze ziemskiej |
Tylna część niżu |
Van Bebber Vilhelm Jakob |
Wiatr |
Wilgotność powietrza |
WMO - Åšwiatowa Organizacja Meteorologiczna |
Wskaźnik stresu cieplnego |
Wyż i Niż |
Zjawiska optyczne i fotometeory |
Zjawiska towarzyszÄ…ce |
Zorza polarna |
Meteopedia ›
Szlaki niżów Van Bebbera - układ kilkunastu najczęściej występujących torów, którymi przemieszczają się układy niskiego ciśnienia w strefie średnich szerokości geograficznych.
Początkowo Ley stwierdził, iż większość niżów nad Europą przemieszcza się z zachodu na wschód. Prace Abercromby'ego, Köppena i Van Bebbera pokazały, że drogi przemieszczania się układów niskiego ciśnienia są bardziej zróżnicowane, a ich częstość wiąże się m.in. z porami roku. Dyskusje lat 1875-1890 doprowadziły do wskazania pięciu najważniejszych i najczęstszych torów, wzdłuż których zachodzi ruch niżów średnich szerokości geograficznych:
Szlak I - przebiega od okolic Hebrydów na północny-wschód, wzdłuż wybrzeży Norwegii, aż do przecięcia Koła Podbiegunowego Północnego, gdzie dzieli się na 3 strumienie: jeden biegnie na północny-wschód (kontynuacja dotychczasowego kierunku), drugi skręca na zachód i kieruje się na Morze Białe), trzeci zaś na południowy-wschód (kierunek na Jezioro Onega w Rosji).
Szlak II - rozpoczyna się na północ od Szetlandów i wiedzie ku Zatoce Fińskiej, w przybliżeniu wzdłuż równoleżnika 60°N
Szlak III - przebiega od okolic Szetlandów, wiedzie na południowy-wschód ku Cieśninie Skagerrak i środkowej Szwecji; po osiągnięciu Bałtyku, skręcają bądź na wschód bądź nie zmieniając dotychczasowego kursu przemieszczają się nad Białoruś; przeważnie od września do marca.
Szlak IV - rozpoczyna się w okolicach Kanału La Manche, rozciąga się do Zatoki Fińskiej; głównie lato
Szlak V - wiedzie od Kanału La Manche do Zatoki Genueńskiej, gdzie szlak dzieli się na 3 kierunki: jeden biegnie na północny-wschód w kierunku Bałtyku, drugi na wschód do Morza Czarnego, a trzeci skręca na południe, w stronę Morza Śródziemnego. Szlak V występuje najczęściej zimą.
Niestety coraz częściej zdarza się, że podane wyżej okresy występowania określonego kierunku niżów w ogóle się nie potwierdzają. Przykładem może być szlak V, który niesie na ogół bardzo obfite opady i burze, czasem również trąbę powietrzną, pojawia się często wiosną i latem, szczególnie w ostatnich latach.
Początkowo Ley stwierdził, iż większość niżów nad Europą przemieszcza się z zachodu na wschód. Prace Abercromby'ego, Köppena i Van Bebbera pokazały, że drogi przemieszczania się układów niskiego ciśnienia są bardziej zróżnicowane, a ich częstość wiąże się m.in. z porami roku. Dyskusje lat 1875-1890 doprowadziły do wskazania pięciu najważniejszych i najczęstszych torów, wzdłuż których zachodzi ruch niżów średnich szerokości geograficznych:
Szlak I - przebiega od okolic Hebrydów na północny-wschód, wzdłuż wybrzeży Norwegii, aż do przecięcia Koła Podbiegunowego Północnego, gdzie dzieli się na 3 strumienie: jeden biegnie na północny-wschód (kontynuacja dotychczasowego kierunku), drugi skręca na zachód i kieruje się na Morze Białe), trzeci zaś na południowy-wschód (kierunek na Jezioro Onega w Rosji).
Szlak II - rozpoczyna się na północ od Szetlandów i wiedzie ku Zatoce Fińskiej, w przybliżeniu wzdłuż równoleżnika 60°N
Szlak III - przebiega od okolic Szetlandów, wiedzie na południowy-wschód ku Cieśninie Skagerrak i środkowej Szwecji; po osiągnięciu Bałtyku, skręcają bądź na wschód bądź nie zmieniając dotychczasowego kursu przemieszczają się nad Białoruś; przeważnie od września do marca.
Szlak IV - rozpoczyna się w okolicach Kanału La Manche, rozciąga się do Zatoki Fińskiej; głównie lato
Szlak V - wiedzie od Kanału La Manche do Zatoki Genueńskiej, gdzie szlak dzieli się na 3 kierunki: jeden biegnie na północny-wschód w kierunku Bałtyku, drugi na wschód do Morza Czarnego, a trzeci skręca na południe, w stronę Morza Śródziemnego. Szlak V występuje najczęściej zimą.
Niestety coraz częściej zdarza się, że podane wyżej okresy występowania określonego kierunku niżów w ogóle się nie potwierdzają. Przykładem może być szlak V, który niesie na ogół bardzo obfite opady i burze, czasem również trąbę powietrzną, pojawia się często wiosną i latem, szczególnie w ostatnich latach.
Aura Centrum sp. z o. o. 1998 – 2015. Wszelkie prawa zastrzeżone | Polityka prywatności